• Przypomnienie i utrwalenie umów i zasad regulujących współżycie w grupie. Rozwijanie wzajemnych relacji pomiędzy dziećmi, opartych na wzajemnym szacunku i akceptacji;
• Przypomnienie zasad bezpiecznego poruszania się w pieszym ruchu drogowym;
• Obserwowanie środowiska przyrodniczego, zwracanie uwagi na dominującą kolorystykę, zmiany jakie zachodzą w przyrodzie.
• Doskonalenie umiejętności w zakresie niektórych czynności samoobsługowych.

Uczymy się piosenki: „Razem w przedszkolu”

Gdy wrześniowy promyk słońca,
do przedszkola drogę wskaże.
Pobiegniemy co sił w nogach,
pobiegniemy wszyscy razem. x2

Kiedy w okno deszcz zapuka,
I zapyta- Jak tam leci?

Dobrze, dobrze- odpowiemy-

Bo się razem bawią dzieci. x2

Razem zimą, razem wiosną,
mnóstwo przygód na nas czeka.
Żadne dziecko się nie nudzi,
żadne dziecko nie narzeka. X2

Uczymy się wiersza pt."Wrzesień" J. Ficowski

Jeszcze lato nie odeszło, a już jesień bliska.
Wrzesień milczkiem borowiki skrył na wrzosowiskach.
Na polany rude rydze stadkami wygonił
i rumiane jabłka strąca raz po raz z jabłoni.
Jeszcze słońce o południu tak potrafi przypiec,
jakby to nie wrzesień rządził, lecz upalny lipiec.
Ale już chłodniejsze noce niż bywały w lecie.
Liściom nadszedł czas, by żółknąć, a ptakom - odlecieć!

Czym jest ADHD? Kiedy możemy mówić o tym zaburzeniu?
ADHD to jedno z najczęściej występujących zaburzeń neurorozwojowych. Co szczególnie ważne, klasyfikuje się je nie jako chorobę, ale jako zaburzenie – a właściwie jako wrodzoną neuroróżnorodność, będącą wynikiem innej budowy i sposób funkcjonowania mózgu.
Pod literami ADHD kryje się anglojęzyczny skrót: Attention Deficit Hyperactivity Disorder. Na język polski tłumaczy się to jako zespół nadpobudliwości ruchowej  z deficytem uwagi.
W przypadku każdego dziecka z diagnozą ADHD proporcje tych zaburzeń mogą być różne – u jednych przeważać będzie nadpobudliwość ruchowa, u innych problemy z koncentracją. Z tego powodu rozróżnia się trzy podtypy ADHD:
podtyp z przewagą nadruchliwości i impulsywności;
podtyp z przewagą zaburzeń koncentracji i uwagi (ADD);
podtyp mieszany.
Przyczyną ADHD jest nieco inny sposób działania mózgu. Dokładnie chodzi o pracę kory przedczołowej, struktur podkorowych, móżdżku oraz spoidła wielkiego. U osób z ADHD występują problemy z połączeniami neuronalnymi między korą mózgu a jądrami podkorowymi. Kora jest obszarem odpowiedzialnym za funkcje wykonawcze, kontrolę i motywację. W przypadku ADHD te funkcje są zaburzone. Oznacza to przede wszystkim problemy z hamowaniem i kontrolą swoich zachowań.
Jedną z przyczyn ADHD naukowcy upatrują w nieprawidłowej gospodarce neuroprzekaźnika – dopaminy, co negatywnie wpływa motywację i układ nagrody      w mózgu.
Skąd bierze się ADHD? Tu nie można dać zwieść się podejściu, że obecnie panuje moda na to zaburzenie. Wzrastająca w ostatnich latach liczba diagnoz to            w pewnym stopniu wynik uspójnienia kryteriów diagnostycznych, większej świadomości rodziców i specjalistów, ale – jak sugerują niektóre badania epidemiologiczne – również wzrostu występowania tego zaburzenie w populacji.
Według danych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego na to zaburzenie cierpi ok. 8.4% dzieci i 2,5% dorosłych.
ADHD zaczęto obserwować już w latach 70. XX wieku, choć przez długi czas skupiano się raczej na łagodzeniu objawów niż wyjaśnianiu przyczyn tego zaburzenia. Obecnie, na podstawie badań, można stwierdzić, że jest to prawdopodobnie zaburzenie o podłożu genetycznym. Jeśli u kogoś z bliskiej rodziny stwierdzono zespół nadpobudliwości psychoruchowej, to prawdopodobieństwo wystąpienia tego samego zaburzenia u dziecka zwiększa się od 2 do 8 razy. Niektórzy badacze wiążą też występowanie ADHD z urazami okołoporodowymi lub ze stosowaniem używek podczas ciąży.
Z dużym prawdopodobieństwem, na podstawie aktualnego stanu wiedzy możemy twierdzić, że występowanie ADHD nie wynika z: nieprawidłowych metod wychowawczych; sytuacji domowej; nadmiernego korzystania z urządzeń ekranowych; niewłaściwej diety, bogatej w cukier. Jednakże powyższe czynniki mogą nasilać objawy nadpobudliwości.
Charakterystyczne objawy ADHD Niektóre dzieci są pod każdym względem „bardziej” – więcej się ruszają, głośniej mówią, interesują się wszystkim dookoła. Ich rodzice często słyszą, że są nadruchliwe czy nadpobudliwe. Nauczyciele i inne osoby sugerują, by zdiagnozować przedszkolaka czy ucznia w kierunku ADHD. Co jednak znaczy to „nad” w słowie „nadpobudliwość”? Czy jest jakaś granica, powyżej której stwierdza się występowanie ADHD?
W przypadku typowych objawów ADHD muszą być spełnione dwa warunki:
Diagnoza ADHD wymaga stwierdzenia nadpobudliwości ruchowej, odbiegającej od normy przyjętej dla wieku dziecka, która utrudnia życie dziecku, jego rodzicom i innym osobom z otoczenia.
nadpobudliwość ruchowa, impulsywność czy trudności z utrzymaniem uwagi muszą odbiegać od normy przyjętej dla wieku dziecka;
objawy utrudniają życie dziecku, jego rodzicom i innym osobom z otoczenia.
To oznacza, że warto obserwować pod tym względem i dziecko, i siebie. Jeśli jest taka możliwość, można porównywać syna lub córkę z rówieśnikami (biorąc oczywiście poprawkę na różne temperamenty), wymieniać doświadczenia z innymi rodzicami czy nauczycielami. Kwestia uciążliwości dla otoczenia to oczywiście pole do dyskusji.
Może się zdarzyć, że dla przemęczonego, wypalonego w swojej roli rodzica dziecko będzie zbyt ruchliwe i gadatliwe, a w rzeczywistości jego zachowanie nie będzie odbiegać od normy. Dlatego, aby zapewnić wiarygodne wyniki, podczas diagnozy ADHD u dziecka testy do wypełnienia otrzymują zarówno rodzice, jak    i nauczyciele w przedszkolu czy szkole. Aby zdiagnozować ADHD należy stwierdzić występowanie objawów w różnych środowiskach, w których funkcjonuje dziecko.
Na jakie zachowania u dziecka warto zwrócić uwagę? Typowe dla ADHD objawy to:
trudności ze staniem lub siedzeniem w miejscu, gdy sytuacja tego wymaga;
wiercenie się, bujanie na krześle – tzw. nadruchliwość w miejscu siedzenia
skłonność do przerywania innym, zbyt szybkiego odpowiadania na pytania;
gadatliwość, chaotyczne wypowiedzi;
trudności z kontrolą zachowań – np. uderzanie innych w złości mimo świadomości, że tak nie należy robić; ucieczki na spacerze i słabe reakcje na zakazy
problemy z czekaniem na swoją kolej;
szybkie porzucanie rozpoczętego działania i zaczynanie kolejnej aktywności.
Warto tu dodać, że dziecko z ADHD to nie zawsze to, które utrudnia prowadzenie lekcji w klasie lub jest wiecznie rozbiegane i roztańczone, a buzia zdaje mu się nie zamykać. To zaburzenie ma kilka podtypów i czasem występuje u osób, których – myśląc stereotypowo – nikt by o to nie podejrzewał. Wspomniany już wcześniej podtyp, ADD, wymyka się tym skojarzeniom. Jego objawy są nieco inne. U dzieci z ADD impulsywność czy nadruchliwość nie będzie tak widoczna. Może objawiać się w delikatny sposób, np. w formie obgryzania paznokci czy bujania się na krześle.
Charakterystycznymi dla ADD objawami są natomiast:
łatwe gubienie, zapominanie przedmiotów;
częste popełnianie błędów wynikających nie z niewiedzy, a z nieuwagi (np. w zadaniach szkolnych – mylenie cyfr, nie kończenie zdań w zeszycie);
sprawianie wrażenia, że nie słyszy się wypowiadanych przez inne osoby komunikatów;
trudności w planowaniu zadań i organizacji własnej pracy;
problemy ze skoncentrowaniem się przez dłuższy czas na jednym zadaniu;
unikanie nudnych, nieprzyjemnych czynności i jednocześnie zdolność do znakomitej koncentracji na tym, co interesujące dla dziecka;
trudności w wykonywaniu obowiązków, a zwłaszcza w ich rozpoczynaniu.
Takie zaburzenie jest dość trudne do zdiagnozowania – nadruchliwość i impulsywność jest łatwo wychwytywana przez rodziców i nauczycieli. Dzieci z zaburzeniami koncentracji zazwyczaj nie przeszkadzają w prowadzeniu lekcji, nie dezorganizują życia domowego. Często dzieci te mają łatkę “ marzycieli, bujających w obłokach”. Problemy z koncentracją mogą także objawiać się dużo później niż na początku edukacji.
Dzieci z ADHD często mają inteligencję powyżej przeciętnej, więc będą dobrze radziły sobie z nauką mimo zaburzeń uwagi. Z tego powodu ADD często jest widoczne np. dopiero w liceum, gdzie wymagana jest większa samodzielność i dobre planowanie nauki.
Z czym można pomylić ADHD?
Specjalista diagnozujący ADHD u dziecka prawdopodobnie zada rodzicom następujące pytanie: „Kiedy pojawiły się poszczególne objawy?”. To bardzo ważne, by obserwować swoje dziecko pod tym kątem.
ADHD jest zaburzeniem wrodzonym. Nie oznacza to oczywiście, że wszystkie objawy będą widoczne już od pierwszego dnia życia – chociaż wielu rodziców, patrząc wstecz już po diagnozie, łączy ze sobą fakty i widzi np. że ich dziecko jako niemowlę było bardziej drażliwe i wymagające uwagi niż inne dzieci.
Często też retrospektywnie rodzice potwierdzają występowanie zaburzeń snu już w dzieciństwie.
Aby jednak można było mówić o ADHD, konieczne jest zauważenie objawów tego zaburzenia w dzieciństwie – niektórzy specjaliści mówią tu o 7. roku życia, inni o 12. (to drugie kryterium przyjmuje się w testach na ADHD dla dorosłych). Powinny się one utrzymywać przez okres co najmniej 6 miesięcy.
Objawy ADHD nie pojawiają się nagle, nie występują także zazwyczaj w jednym środowisku, ale jednocześnie w domu, przedszkolu czy szkole.
A co, jeśli tak się nie dzieje – jeśli spokojne do tej pory dziecko stało się nadpobudliwe lub jeśli w placówce zachowuje się bez zarzutu, a rodzice mają z nim same kłopoty? Jeśli typowe dla ADHD objawy: nadruchliwość, problemy z koncentracją, impulsywność pojawiają się w tylko w określonych sytuacjach lub jedynie od pewnego czasu, warto udać się do lekarza pierwszego kontaktu, psychologa dziecięcego lub psychiatry. Takie zaburzenia wynikają niekiedy z:
depresji – ta choroba objawia się m.in. problemami z koncentracją i brakiem motywacji do wykonywania zadań;
występowania pasożytów – niektóre z nich mogą powodować u dziecka nadpobudliwość ruchową;
problemów wychowawczych – dzieci, wobec których stosuje się niekonsekwentne metody wychowawcze lub takie, które są niedostosowane do ich potrzeb, mogą wykazywać niestabilność emocjonalną, którą łatwo pomylić z impulsywnymi reakcjami typowymi dla ADHD;
niestabilnej sytuacji domowej– utrata poczucia bezpieczenstwa porzez dziecko związana z rozwodem rodziców lub przewlekłą chorobą jednego z nich często objawia się zaburzeniami koncentracji uwagi lub zachowaniami impulsywnymi. Jednakże mają one charakter reaktywny i zazwyczaj ustępują po ustabilizowaniu się sytuacji domowej,.doznanych traum – m.in. nadmierne pobudzenie, drażliwość, impulsywność, obniżona samoocena, rozpraszalność uwagi – mogą być objawami zaburzeń potraumatycznych;
doznanych traum – m.in. nadmierne pobudzenie, drażliwość, impulsywność, obniżona samoocena, rozpraszalność uwagi – mogą być objawami zaburzeń potraumatycznych.
artykuł dostępny na stronie internetowej oraz https://fiklon.pl/diagnoza-adhd-jakie-objawy-moga-niepokoic/